|
Hz. Mevlâna, ter vemümasil ifrazat karşısında insanın takındığıtavra bakıp, nefsin tıynetini, bencillik ve kibrini faş eder: "Başkalarınınkilerden tiksinir, kendisininkilerden en ufak bir rahatsızlıkduymaz;kendisini bu derecedemübalağa eder.O farklıdır ve başkalarından üstündür."Üzerinde tiksinilecekşey olmayan varlık... Tanrı... Brehbreh!.. Kendiniyüce görmek uğruna, kendini kandırıyor.
Bu tavrın bir istisnası yok değil... Kerkük türküsü, bunu zarif bir şekilde ifade ediyor:
"Yaz günü temmuzda,
Sen terle, ben sileyim!"
Değil tiksinmek; hoşlanarak, memnuniyetle, hattâ bu imkânı bulduğu için sevinçle silinecek, sevgilinin terleri... Şefkat ve merhametle, sevgiyle, itinayla... Bir sefer değil, hep... Kıyamam senin terlemene...
Bir başka türküdeki ifade bunun da fevkinde:
"Sen doldur ben içeyim
Gerdanından akan teri"(Soma, Erciş, Adana türküsü olduğu söyleniyor)
Annelerin çocuklarının ellerini ayaklarını okşayıp, "yerim seni" dedikleri gibi mecaz... Canan, o derece sevimli... Tiksinmek değil, ikrah bile akla gelmez... Candan aziz... Cihandan üstün... O yoksa can da, mal da, cihan da gerekmez...
"Ya Rab bana cismü can gerekmez,
Cânân yok ise cihân gerekmez."(Fuzûlî)
Hattâ sevgiliye sunduğu için, canını almaya gelen Azrail'e, 'verecek bir şey yok' diyecektir:
"Azrail'e can vermezem, canan aldı canımı"(Erzincan türküsü)
»Devamı |
