“…Bir taş at. Bir taş daha at. Bir şiir ateşle. Bir yumruk yükselt. Sesini yükselt. Bir çocuk yetiştir…”

Malcolm X

Afrika’da insanın acı harcı olan bir ses var… O seste, Bilâlî çocukların buğday başağına yaslı, içli yalnızlıkları var… Talan edilmişliğin ıssızlık mevsimi, terk edilmişliğin lânetli nârası ve o zulme karşı koymamış olmanın hakkı var… Bir başına bırakılmışların, toza, toprağa bırakılmış olmanın genetik mirası var…

"Bizi toprağa gömmeye çalıştılar; fakat tohum olduğumuzu bilmiyorlardı."

Üslûp kelimesinin kökeni, Arapça’da yol, rota, yön anlamlarına gelen bir kelimeymiş. Bu kelimenin Türkçemizdeki karşılığına “tutulan yol” diyebiliriz. Kelimeler, kökleri itibari ile çoğu zaman bizlere bir şeyler anlatırlar. Bahsi geçen kelime de bize âdetâ diyor ki: Bir amaca doğru giderken usûlünüz, yönteminiz doğru olmalı, amacınızın doğru olması yetmez, gidilen yol da doğru olmalı.

Eski Türk filimlerinde sıkça rastladığımız bir sahne vardır; bir tarafında koltuğunun altına sıkıştırdığı gazeteler, diğer elinde matbaadan yeni çıkmış bir nüsha, küçük ve sevimli çocuk Arnavut kaldırımında koşuyor… Bir yandan da bağırıyor… Yazıyor, yazıyor… Müthiş hadise!.. Falan haber gazetenizde yayınlandı…

Şimdi biz de o çocuğun neşesiyle bir büyük haberi vermek için sesleniyoruz… Yazıyor, yazıyor, Ali Erdal Hocamızın yeni kitabı çıktı. Yazıyor, yazıyor, “Mübareze” kitapçılarda…

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde… Eski zamanların birinde Urkani adında, yaşlı ve çalışkan bir tilki varmış.

Urkani’nin güzel, yeşil bir bahçesi, tahtadan küçük bir kulübesi varmış. Günlerini bahçesinde sebze yetiştirerek geçirirmiş.

Onun öyle pek arkadaşı da yokmuş hani. Onun işi gücü çalışmak, çalışmak, çalışmakmış.