Eğitimin binbir tarifi olabilir. Ama kimse maksadın, insanı doğruya, iyiye ve güzele yükseltmek olduğuna itiraz etmez, edemez. "Yetiştirmeyi üstlendiğim kişiyi, kapasitesinin en yükseğine çıkaramam" diyecek bir eğitim sistemine herkes güler. Bu; ya kendisinin, ya programının (hattâ ikisinin de) yetersiz olduğunun itirafı olur. Sadece eğitim sisteminin değil, her sistemin hedefi mükemmellik olmalı. İyi, doğru, güzel ve mükemmel.
İnsan dışındaki varlıklar, kendilerine çizilen bir hayatı yaşarken... Meselâ tavuk hep yumurtlar, inek hep süt verir, arı hep bal yapar, örümcek hep ağ örer ve saire. Kuş pilotluk okuluna, ördek yüzme kursuna gitmez. "Eşref-i mahlûkat" ise, her sahada beşikten mezara kadar eğitime muhtaç. Hattâ anne karnındaki bebeğin, annenin her fiilinden etkilendiği düşünülürse, insan eğitiminin, beşikten önce başladığını bile söyleyebiliriz. Meselâ kitap yazan birinin tesiri, ölümünden sonra da devam eder. Öyleyse insanı, ölümden sonrasını da hesaba katarak eğitmek lâzım. İnsanı rehbere, kılavuza, eğiticiye muhtaç yaratanın, ihtiyacın neyle ve nasıl karşılanacağını takdir etmemesi ve kullarına duyurmaması düşünülebilir mi? İnsan bu; mükemmele ulaştıracak öğretmen ve müfredattan başkasına emanet edilemez.
Mükemmellik... Yaratıcı'nın lütfettiği kabiliyetlerin en yüksek seviyede kullanılması. Kusursuzluk değil... Doğruya, iyiye, güzele tırmanmak. Kendini aşmak. Her an, bir önceki an'dan üstün olmak. Bunu hayat haline getirmek... Başkalarını geçme, başkalarından üstün olma, başkalarını gözden düşürme, nasıl olursa olsun rakiplerini saf dışı etme hırs ve hasediyle kendini de etrafını da perişan etme değil. Kemale erme!.. İşte bunun eğitimi... Ve eğitim bunun için...
İnsanı kemale erdireceğini söylemeyecek dünya görüşü, din, fikir, ideolocya, felsefe olabilir mi? Kim, "insanı varabileceği seviyeye yükseltemem ve yarı yolda bırakırım" diyebilir? Kim benim maksadım iyi insan yetiştirmek değil diyebilir? Bu, sadece yetiştiricinin değil, eğitim programının ve bu programın kaynağı fikir ve inancın da yetersizliği ve kusuru...
»Devamı
Maarif Necip Fazıl
Evvelâ tâbirden başlayalım işe: Eğitim, pek buruk bir kelime. Maarif tâbiri gibi, güneşi, toprağı, bağı ve bahçesi, arkları ve kanallarıyle bütün bir mâna iklimi arz eden bir mefhum yerinde "eğitim" kelimesi bilmem ne dereceye kadar meselenin sesini verebilir? Bu tâbir bana "er eğitimi" gibi, basit bir kadroya ait, basit bir iş hissini veriyor. Onda "maarif" gibi, zengin kafaları donatabilecek bir kültür ifadesi bulamıyoruz. Onun içindir ki, ele maarif dâvâsını alınca evvelâ dil bahsini öne sürmekten başka bir giriş yolu göremiyorum.
Çeyrek asır Dergi Editörü
Kardelen, ilk olarak 1996 yılının Ocak ayında yayınlanan 9. sayısında "eğitim" mevzuunu ele aldı. Sol üst köşesinde "Hepiniz çobansınız; güttüğünüz sürüden mes'ulsünüz." Hadisinin yer aldığı siyah beyaz kapağında, o gün cemiyete hâkim olmaya başlayan kötülükler arasında çaresiz kalmış bir kız çocuğuna "Beni bu canavarlardan kurtaracak 'Çoban' nerede?" sorusunu sordurmuştu. 32 sayfadan ibaret sayımızda, o gün eser kaleme alan yazarların pek çoğu ya henüz lise talebesiydi veya liseden yeni mezun olup üniversiteye başlamıştı.
Maariften eğitime Site Editörü
Ülkemizin eğitim işlerinden sorumlu olan bakanlığın ismi, aradaki "Milli Eğitim Gençlik ve Spor Bakanlığı" olduğu zamanı saymazsak, yaklaşık yüz yıldır "Millî Eğitim Bakanlığı". Bu asırlık kurumumuz birden ortaya çıkmış değil elbet, Devlet-î Âlî Osmanlı zamanında da eğitim meselemize bakan bir "nâzırlık" vardı: "Maarif Nâzırlığı"
Bizler evlerimizde rahat ve huzur içerisinde Kurban Bayramını beklerken Irak’ı, Afganistan’ı, Keşmir, Arakan, Libya’yı ve Suriye’yi görebiliyor ve hissedebiliyor muyuz, duyuyor muyuz. Binlerce yetimin ağıtlarını duyuyor, silebiliyor muyuz gözyaşlarını… Oralarda şehit düşenlerin kendileri için değil bütün İslâm âleminin şehitleri olduklarını biliyor muyuz, onlar bütün Müslümanların şehit veya gazisi oluyorlar. İslâm beldelerinde her gün kaç İsmail kurban ediliyor biliyor muyuz?
Çok sevdiğim bir kardeşimle ettiğimiz sohbetin konusu, ister istemez bulaşıcı hastalığa, hastalık sonrası kurulacak dünyaya, Müslümanların o dünyada alacağı role geldi. Öyle mi olacak böyle mi olacak derken, kardeşim “merak etme, ağabey” dedi. “Filmin sonu bizim için mutlu bitiyor…” İnandık ve imân ettik…
En varılmaz noktasına kadar gökleri ve arzı, ilmi ve tekniğiyle tarassut eden insanlık, göze görünmez bir virüs karşısında aciz kaldı.
Mikroplar, hastalıklar, illetler, marazlar ve tüm zararlı unsurlar yer, zaman, şekil ve isim değiştirerek dünyâyı sarmış durumdadır. İnsanlar azıp sapıttıkça, inançsızlık zirve yaptıkça, sapık ideolojiler din yerine kâim oldukça, ister normal yollardan, isterse insan eliyle, biyolojik bir savaş olsun felâketin boyutu, etkisi ve ismi değişmekte… O yüzden; “İnsanlar, başıboş bırakıldıklarını sanmasınlar! Onları semâvî ve arazî felâketlerle, kıtlık ve yoklukla, hastalıklarla imtihân ederiz!” ilâhî hikmetini her an hatırlayıp ibret almalı, azgınlık ve sapkınlıktan uzak durmalıdırlar...&n...
Hayat, karanlık devirler saydığımız bilinmez zamanlardan bu yana doğanın ve dış dünyanın getirileri ile insanlığın gelişimi ile evrilmiştir. Kendi kendine ve birbirine yetmeye çalışan insan kimi zaman öğretmen kimi zaman öğrenci rollerinde olmuştur.
