İnsan, bir ihtiyacı için kimin kapısını çalar? Kim maruzatını güler yüzle dinleyecekse, onun kapısını... Anlayışla karşılayacak, tebessümle dinleyecek ve hoşnutlukla ihtiyacını giderecek yüce ahlâkın kapısını... Gani gönüllünün, cömertin... İstenileni vermeye gücü yetecek olanın... İhsanından emin olduğunun.

İnsanın asıl isteği ölümsüz olmak… Ve ebedî saadet... 

(3-Bu cemiyetin mâverâ humması Yunus Emre’de…)

Üstad Necip Fazıl’ın bu cemiyeti yoğuran ve temsil eden fikir adamlarını saydığı sözünden hareketle cemiyetimizin önemli şahsiyetlerini kaleme almaya devam ediyoruz. Bu sayıda, bu cemiyetin “mâverâ humması”nın aranması gereken Yunus Emre’yi kaleme almaya çalışacağız.

Bâzı yargı kurumlarına çöreklenmiş olan bir kısım ideolojik zihniyetteki kliklerin sırf mevcut iktidâra gıcıklık olsun diyerek, millî irâde hazımsızlığının çarpıcı bir örneğini teşkil eden ve devlete-millete rağmen, modası çoktân geçmiş bulunan kafatasçı bir zihniyetin eseri olan “Andımız”ın (!) serbest bırakılmasının hemen akabinde, bozguncu ve bu milletin manevî değerlerine düşman birisi, şöyle bir dilek ve temennide bulunuyor.

“Yok”tuk… Bizi, “var” etti…

Yazıyı burada, şu ilki tek, diğeri üç kelimeden ibaret iki kısa cümleyi kaleme aldıktan sonra bitirsem diye düşünmedim değil. Meramımı anlattım nasılsa, daha ne yazılır, ne yazılabilir, ne söylenebilir ki… Haydi, şimdi gücün yetiyorsa tefekkür et; yokluğu, varlığı, yaratılışı ve O’nu… İçimizden birini rehber olarak göndermese, O’na (sav) kitap indirmese, O’nun yol arkadaşları (ra) ve dostlarıyla yolumuzu aydınlatmasa nice olurdu halimiz…

Yağmurlu bir gündü, hayallere dalmaktan onu alıkoyansa bir rüzgâr uğultusuydu. Suyun ve rüzgârın aziz buluşması içerisinde melankoli halinden uyanıklığa şöyle bir süzüldü. Karşısında Saat Kulesi tüm hışmıyla “ben burdayım” dercesine duruyordu.  Soğuk ne yağmura ne de rüzgâra aldırmadan yüzüne inen bir şamar gibiydi.

Nefes mi, buğday mı... Himmet mi, buğday mı...

Bir yol ayrımı gibi sual, hangi yoldan gidilmeli... Lakin bu soruda her halükârda şifa var... Çünkü bu doğu seciyesinin malı bir soru...

Batıda ise bu neviden sorular, “varlık ve yokluk” arasına sıkıştırılır; karanlık bir tema üzerinden sürüklenip, şifa bulmaz bir ifadeyle yokluğa bağlanır...