"Bizi toprağa gömmeye çalıştılar; fakat tohum olduğumuzu bilmiyorlardı."
Üslûp kelimesinin kökeni, Arapça’da yol, rota, yön anlamlarına gelen bir kelimeymiş. Bu kelimenin Türkçemizdeki karşılığına “tutulan yol” diyebiliriz. Kelimeler, kökleri itibari ile çoğu zaman bizlere bir şeyler anlatırlar. Bahsi geçen kelime de bize âdetâ diyor ki: Bir amaca doğru giderken usûlünüz, yönteminiz doğru olmalı, amacınızın doğru olması yetmez, gidilen yol da doğru olmalı.
Kelime-i Tevhid iki kısımdan oluşur. Birinci kısım olan “Lâ ilâhe” kendisinden sonra gelecek hüküm için ortam hazırlar. Bunu hazırlarken oldukça vurucu bir cümle kurar: “İlâh yoktur!”. Gözleri dört açtırıp muhâtabı dinlemeye sevk edecek bu vurucu cümleden sonra hüküm gelir: “Ancak Allah”.
Bu edebî usül Arapça’ya özgü, önemli şeyler söylemek için kullanılan bir kalıp. Önce olumsuz cümle kurularak sonradan gelecek hüküm için zemin hazırlanır, sonra hüküm verilir.
“Kitap okumayın” cümlesi de ilk duyulduğunda, olur mu öyle şey, diyerek mukabele edilebilecek olumsuz bir söz. Ancak sonrasında gelen hüküm ile cümle anlam kazanıyor: “Kitap okumayın, konu okuyun”
Bu söz, ilk duyduğumda da mantıklı gelmişti bana ancak şimdi daha iyi idrak ettim ki doğru bir söz. Kardelen’in sayı konuları için “konu” okuduğumdan beri okumaların daha verimli olduğunu hakkel yakîn görmeye başladım.
Demir sert, pamuk yumuşak, sünger esnek... Bitkide başka lezzet ve gıda; meyvada başka, sebzede başka... Ette ayrı. Sütte ayrı fayda ve tat... Kavak gökleri ve yücelikleri işaret ediyor, ayrık yere yayılmış; bu tezata rağmen ‘bitki’ diye bir türün içinde beraberler; ancak uzmanın bileceği kim bilir kaçıncı alt kümelerde ayrı ayrı yer alıyorlar. Gözle göremeyeceğimiz canlılar da, filden büyük yaratıklar da ‘hayvan’ kümesi içindeler... Sıvı, katı, gaz maddeler… Canlı cansız her varlık, kendine mahsus özelliklere sahip. Say say bitmez... Beş duyu dışındakiler de cabası… Yaratılış özellikleriyle her varlık, disiplin altında... Fıtrat… Her varlık, Yaratıcı’nın tasarrufunda... İlim, varlıkları bu farklılıklar ve benzerlikler sayesinde inceleyip, tasnif ediyor. Sayısız çeşitte tasnif… Aslında varlığın şahsında, yaratılış inceleniyor, tasnif ediliyor. Hangi varlıktan, nasıl faydalanabileceğini (eşyaya, yani her şeye hâkimiyeti) böylece öğreniyor insan... Yani Allah’ın sınıf sınıf yaratması sayesinde. Yaratılışı, dolayısıyla Yaratıcıyı tefekkür ediyor insan. Farkında olsa da, olmasa da… Allah’a inanmadığını söyleyen bile... Yaratıcı, yarattıkları üzerine dikkatimizi çekerek, kendisini düşündürüyor.
Geçen yıl bir ara, şehir ağır top ateşi altındayken aklıma bir şey geldi. (…) şehir merkezine doğru bir yürüyüş yapmak istediğimi söyledim. Şehir, o günlerde, patlamalardan dolayı tam bir sarsıntı yaşıyordu. Yerde yatan bir kadın aniden haykırdı: “Başkanım, korkmuyor musunuz?” “Elbette korkuyorum” dedim. “Ben de normal bir insanım ve ben de korkarım” (…) O kadın bana “Başkanım, peki neden yürüyorsunuz?” diye sorduğunda ona “Yürümek için nedenlerim var, bu uzun bir hikâye” diye cevap verdim. (Konuşmalar, Aliya İzzetbegoviç, 11. Basım)
Eski Türk filimlerinde sıkça rastladığımız bir sahne vardır; bir tarafında koltuğunun altına sıkıştırdığı gazeteler, diğer elinde matbaadan yeni çıkmış bir nüsha, küçük ve sevimli çocuk Arnavut kaldırımında koşuyor… Bir yandan da bağırıyor… Yazıyor, yazıyor… Müthiş hadise!.. Falan haber gazetenizde yayınlandı…
Şimdi biz de o çocuğun neşesiyle bir büyük haberi vermek için sesleniyoruz… Yazıyor, yazıyor, Ali Erdal Hocamızın yeni kitabı çıktı. Yazıyor, yazıyor, “Mübareze” kitapçılarda…
Bir gün Hz. Ebu Bekir (ra) kendine hakaret eden birine belli bir müddet sabrettikten sonra cevap verince, Hz. Peygamber Efendimiz (sav) buyurdular:“Ya Ebu B…, sen susarken seni melekler savunuyordu…” Hakîkatte mutlak bir doğrunun savunulmaya ihtiyacı yoktur. Dolayısıyla burada biz Aliya’ya bir savunma yazmaktan ziyade, O’nun şahsında belki, olmuş bitmişlerin üzerinden, Müslüman terbiyesinde tefekkür etmiş oluyoruz…
“…Bir taş at. Bir taş daha at. Bir şiir ateşle. Bir yumruk yükselt. Sesini yükselt. Bir çocuk yetiştir…”
Malcolm X
Afrika’da insanın acı harcı olan bir ses var… O seste, Bilâlî çocukların buğday başağına yaslı, içli yalnızlıkları var… Talan edilmişliğin ıssızlık mevsimi, terk edilmişliğin lânetli nârası ve o zulme karşı koymamış olmanın hakkı var… Bir başına bırakılmışların, toza, toprağa bırakılmış olmanın genetik mirası var…
Bilge Kral, eser sahibi devlet adamı Aliya bir kitabının sonunda şöyle bir incelik fikretmiş: “Bir adamın büyüklüğü, ‘kendisine zamana karşı değer biçen bir ruh’ta yatar.” Cümle, çeviriden kaynaklanan arızalar yüzünden, anlaşılması zor hale geliyor, lâkin farklı ifadesinden, bir hikmeti kast ettiği hissediliyor… Burada, “zamana karşı ruhun üstünlüğü, ruhun zaman üstü olmasından dolayı mıdır” gibi bir düşünce mi ifade edilmek isteniyor… Batılı bir düşünce adamının “Ölüm ile boy ölçüşecek hayat, neredesin…” deyişindeki gibi, zamana yenilmeyen bir duruş, karşılık mı kast ediliyor… Zamanın ötesinde bir vakarla elde edilen bir ruh veya ruhun temsil ettiği zaman üstü bir vakar…
Boksör Muhammed Ali (Clay)'in yumruğundaki kuvvet İslâm mütefekkirinin kafasında da tecelli ettiği anda her şey kurtulmuştur. O yumruk ki, bütün kuvvetini Allahtan ve dinden bilir; kendisine denk bir kafayla birleştiği ân, Batılının kırılan çenesine karşılık beynini ezmek imtiyazına da erecek ve ruhlardaki o korkunç küçüklük ukdesi kalkacaktır.
O zaman, bilmem kaçıncı (raund)tan sonra, kan içinde bıraktığı hasma:
−Söyle bakalım benim adım ne?
Diye tekrarlayıp duran Mehmet Ali'ye eş, İslâm mütefekkiri, altüst edeceği Batı tefekkür sistemine karşı haykıracaktır:
“Dünya Bizim” isimli internet sitesinde, Mustafa Uçurum Bey tarafından kaleme alınan 09 Eylül 2019 tarih ve “Eylül 2019 dergilerine genel bir bakış-2” başlıklı yazıda, Kardelen’in 101.sayısıyla ilgili şu satırlar yer aldı:
101. sayısına ulaştı Kardelen dergisi. “Birinin eksiği öbüründe gizli iki dünya; doğu ve batı” konusunu işliyor dergi. Önemli yazılar var bu konu ile ilgili. Kardelen dergisi ele aldığı konuların hakkını veriyor. Derinlemesine tahlil yazıları çıkıyor karşımıza. Bu bir dergi için artı bir değer. 100. sayısını geride bırakan bir dergi için elbette yüz akı olacak çalışmalar bunlar.
Bosna’ya iki kez gitmek nasip oldu. Saraybosna’ya ilk indiğimizde elbette ilk durağımız Başçarşı ve civarıydı. Gazi Hüsrev Paşa Camisi’nin etrafına konuşlanmış çarşıyı ve civarını birkaç saatte dolaştık. Âdetâ bir İstanbul Suriçi mahallesinde gibiydik. Her köşe başında bir Osmanlı eseri vardı; cami, tekke, çeşme… Hattâ içimden geçirmeden edemedim, ecdadımız sağolsun bu toprakları fethetmişler ve böyle güzel eserler yapmışlar. Ama kuruluş şehri Bilecik’te bir tane böyle eser olmaz mı?
Aliya dostumdur, belki senin de öyle. Dostlar kaybedilmez ama bir süreliğine gider. O süre hiç bitmeyecek gibi gelir sana da, dünya başına yıkılır, suspus olur ve dayanamaz sen de çeker gidersin bir yerlere. Habeşli Bilâl hazretlerinin Efendimizin (sav) gidişinden sonra Medine’yi terk ettiği gibi. Bir gün rüyasında “beni hiç özlemedin mi Bilâl” dedikten sonra mecburen Medine’ye bir süreliğine döner ve okuduğu ezanla halkı coşturarak bir deli heyecanla sokaklara döktürür. Herkes Resulullah geri döndü zannettik der.
Derginin yayın periyoduna uygun olarak yapılan Kardelen toplantılarıının 23.sü Altan Atan’ın ev sahipliğinde 13 Temmuz günü Konya’da yapıldı.
Ali Erdal toplantının başında yaptığı konuşmada; “23. toplantı… Bu kadar zamandır bizleri bir araya getiren Allah’a hamd olsun. İnsanlar evlerini terk ediyorlar, sıkıntılara giriyorlar, ceplerinden, zamanlarından harcıyorlar, evlerini tahsis ediyorlar burada bir araya geliyorlar. Bizi bu şekilde bir araya getiren Allah’a hamd olsun. Sadece Bilecik’te değil, İstanbul’da Eyüp Sultan’da, Ankara’da Bağlum’da, şimdi de Konya’da büyüklerin huzurunda… Allah’ın selâmı ve rahmeti, Resul’ün (sav) şefaati ve büyüklerin himmeti bizimle olsun…” dedi.
“Bana yeniden hayat önerilseydi, reddederdim. Ancak, yeniden doğmak zorunda kalsaydım, kendi hayatımı seçerdim.”
Aliya
Birinci Dünya Savaşı’nın hem kazanan hem de kaybeden topraklarda henüz etkilerini kaybetmediği, Orta Avrupa’dan Arap Yarımadası’na kadar bütün topraklarda yeni devletlerin kurulmaya başlandığı zamanlarda; bizim için her hangi bir tarih olan ancak içerisinden çıktığı millet için, belki de bir asırlık kaderlerini ellerine teslim edecekleri 1925 yılının 8 Ağustos günü; bugünkü Bosna Hersek’in Samac isimli yerleşiminde bir bebek dünyaya geldi.
Mezopotamya kelimesi iki nehir arası illeri anlamına gelir. Çoğunlukla iki nehir arası Fırat ve Dicle olarak belirtilse de Batı’nın bilinçaltını şekillendiren Judeo Hristiyan öğreti ve İsrail için bu iki nehir Nil ve Fırattır.
Bu satırların yazıldığı sırada şanlı ordumuz Suriye’nin kuzeyine Barış Pınarları adında bir askerî operasyon başlatmıştı. Operasyonun amacı terör koridorunun ve terör devletinin kurulmasına engel olmak, güvenli bir bölge oluşturmak ve bölgeden göç ettirilmiş Suriye vatandaşlarının ülkelerine salimen geri dönmesinin sağlanması olarak belirtmişti.
Son yıllarda gerçek Müslümanları rahatsız ve dilhûn eden, Ehli sünnete ve hadîs-i şeriflere muhâlif, muârız olan, içimizden çıkıp bizden görünen ve halkın arasına fitne-fesat sokanlarda çok garip haller görülmekte. Müslüman (!) tesmiye edilen o tür ekran gülü bir kısım din adamlarının (!) İHL kökenli, anlı-şanlı, diplomalı kimselerin hiç yoktan “Mealci” kesilip, dînî konuları kendi tasarruflarında gören bir takım müçtehit taslakları “din tahripçileri” ve bezirgânlar türemiştir. İyi de; hac, kurban, bayram, cuma ve vakit namazlarının nasıl edâ edilip ne zaman kılınacağı ve kaç rekat olduğu, nelerin, ne kadar okunacağı hadîs-i şerifler ve peygamberimizin (sa) hayâtından fıkıh ve (ilmihal) kitaplarından başka hangi meallerde vardır?
―Düşmanlarımız ellerin fırsat geçince bizleri katlettiler, kadınlarımıza tecavüz ettiler. İhtiyar, kadın, çocuk demeden öldürdüler. Şimdi bizim elimize fırsat geçti. Biz de onları öldürelim.
“Hayat, inanan ve salih ameller işleyenler dışında hiç kimsenin kazanamadığı bir oyundur.”
Aliya İzzet Begoviç
Aliya... ‘Özgürlüğe Kaçışım Zindandan Notlar’ kitabı sayesinde tanışmıştım, Aliya ile... O benim büyüğüm, atam, canım ciğerim oldu… Onunla; o güzel asil büyük kalple tanıştığım andan itibaren...
Gözlerimi seslere yaslıyorum. O yalın ayaklı yalnızlıklarla kulağıma doluşan seslere.. Baktıkça kırılgan bir kalbin yere dökülüşünü duyuyorum. Kırılarak dökülen bir kalbin ateşli hastalığıdır avuçlarımdaki.. Elime kim baksa şimdilerde yok bir şeyim deyip mahremime sahip çıkıyorum.
