Ehemmiyetsiz gibi görünen öyle ölçüler var ki, değeri ancak riayet edilmediğinde zuhur eden felâketlerden sonra anlaşılabilir. Son yüzyılda bunun örnekleri pek çok...

Bir eserde görmüştüm… Seçme bir askerî birliğe komutan tayin edilecek… Adaylara imtihanda soruluyor: “Savaşta nefer ve komutan en çok neye dikkat etmeli? Görevlerin aksaması halinde kimler nasıl zarar görür?”

Şu cevabı veren, seçme birliğe komutan olmak şerefi kazanıyor:

“Nefer yakın çevresini iyi görmeli, komutan ise bütünü… Nefer etrafını iyi görmezse kendisini öldürtür; komutan da geneli görmezse, askerlerini öldürtür. Lâzım olan, bütünü iyi gören komutan emrinde, detayları iyi gören askerler…” İkisini şöyle birleştirebiliriz: İşini en iyi yapanlar, sorumluluğunu tam bilenler ve ona göre hareket edenler… Liyakatli kişiler.

Bu, sadece seçme birliklerin değil, her sahadaki sıradan kişi ve kurumların bile vasfı... Hattâ hayatta her şeyin… İşte o zaman sağlam nizam kurulmuş olur. Ağaçta tek gövdeye bağlı dallar ve dallardan sarkan meyvalar… Güneş etrafında gezeğenler ve aksamayan sistem misali yaşanabilir dünya… Arı beyi etrafında işçi ve asker arılar ve bu nizamın ürünü bal… Milletin seçtiği sivil otorite… Bu otorite yönetiminde alanını ve haddini bilen kurumlar… Böyle olursa, analar evlâtlarını güven içinde askere gönderebilir, gençler arkadaşlarını “en büyük asker, bizim asker” diye kükreyerek uğurlayabilir. Beşikteki çocuk babasını mışıl mışıl uyuyarak bekleyebilir…

Liyakat… Ehil olanın, lâyık olanın, yaraşır, yetenekli, yeterli olanın; boş olan, boşalan, ihdas edilen bir makama, mevkie uygun görülmesi, atanması, seçilmesi…

Bu kısa tariften, liyakatin ilk bakışta görünen üç sacayağının olduğu anlaşılıyor; atama bekleyen bir makam, mevki, o makama, mevkie atanması, seçilmesi düşünülen adaylar ve karar verici, seçici bir üst mercii… Bir de görünmeyen ama makama, adaylara ve karar vericilere sirayet etmesi arzu edilen bir yön daha var; adaleti sağlayacak ruh… Makama kıymet katacak, adayların ve karar vericilerin tercihlerini kontrol altında tutacak ve şekillendirecek bir üstün fikir, iman…

Tatbik ettiği kanuna inanan hâkim… Kendisini hâkime inandıran kanun… Aldığı dâvanın hak olmasına bağlı avukat… “Kanunun kestiği parmak acımaz” bilen mahkûm… Bunlar oldu mu ADALET TAMAMDIR.

Terazideki uygunsuzluğu Allah’ın gördüğünü bilen ve parmakları titreyen esnaf… Teraziye bakmayı kötü zan ve boş zahmet sayan müşteri…

Fazla kazancının kaç fakir lokmasından meydana gelme bir vâhid olduğuna dair ruh muhasebesinde hususî bir fasıl açan tüccar… Tüccarların vergi kaçakçılığını takip için bir hafiye ordusu beslemeyen ve bunu Allah’ın bilgisiyle müeyyide altına alan idare… Bunlar oldu mu, MÜEYYİDE TAMAMDIR!

Sırtında tasarruf edilen emek artığını sanki kendisi biriktiriyor ve cemiyet hesabına yatırılıyormuş gibi bir huzur ve (mistik) zevk içinde çalışan amele…

Amelesinin diken batmış ayağını dizine koyup saran patron…

İşverenle iş gören arasındaki âhengi bir orkestra nizamıyla kıvamlandıran ölçü… Bunlar oldu mu, USUL TAMAMDIR!

İstanbul’dan kalkan bir uçağın bir-birbuçuk saatte varacağı mesafede insanların öldüğü, öldürüldüğü bir savaş cereyan ediyor. Milletimizin derin şuurunda “Moskof gâvuru” olarak yer eden Ruslar, tarih boyunca en iyi becerdikleri işi, masum kanı dökme işini bu kez Ukrayna’da icra ediyorlar. Yakın geçmişte, Anadolu’da, Afganistan’da, Çeçenistan’da, Suriye’de yaptıkları gibi… Ukrayna savaşı gösterdi ki, kurulduğu günden beri yayılmacı bir politika izleyen Rusya, bu emelinden vazgeçmiş değil. Bilakis Ruslar, güç kazandıkça, sıcak sulara varma hayalinin önünde engel teşkil eden bütün devletleri yutma iştahındalar…

Kardelen, başta “Moskof gâvuru” tek millet olan küfrün diğer bütün şubelerinin de hedefindeki Müslüman Türk milletinin tefekkür kalesi olarak 112. sayısında “liyakat” bahsini ele aldı. Herkese ama en çok da devlet adamına yakışan liyakatin, savaş gibi bir milletin varlık yokluk mücadelesinde ne anlam ifade ettiğini, bugün her zamankinden daha fazla idrak ediyoruz…

İnsanoğlu git gide hakikatten uzaklaşıyor. Hem de bile isteye, büyük bir arzu ile hakikat yerine sanalın peşinde gidiyor.

Hakikat nefse zor geliyor. İnsanoğlu hep daha kolayın peşinde, hazzın, rahatlığın peşinde. Böyle olması günümüz dünyasında garip değil çünkü hakikat bedel istiyor, uğraş istiyor, gayret istiyor. Ama insanlık olarak uğraşmak istemiyoruz, gayret etmiyoruz. Doğrusu bu mu? Elbette değil. Efendimiz’in duasını hatırlayalım, “Ya Rabbi, bana eşyanın hakikatini göster”.

Sanal kelimesi sanmak kökünden geliyor, gerçekte olmayıp zihinde tasarlanan şeye sanal deniyor. İnternet üzerinden tasarlanan sanal dünyaya da sanal âlem... Sanal âlem yeni bir konu değil, internetin yaygınlaşmaya başladığı doksanlı yılların sonundan beri bu sanal dünya var.

Hayat, yapılan bir şey midir; yoksa doğal işleyen bir şey midir? Hayatın içindeki doğallığı ve onun aynı zamanda yapılan bir şey olduğu gerçeğini inkâr edemeyiz. Hayatın yapılan bir yönü varsa; o yön, yapaylığa mı varır…

Novalis, hayatın bir roman gibi yazılması gerektiğini düşünüyor. Bu bir tür yapaylık çağrısı mıdır? Hayır, sanmıyorum, yapay ve doğal olanın ötesinde bir hal var; o da estetik olan… 

Uzun zamandır berbat bir durumun içindeyiz. Öyle ya da böyle yönlendiğimiz/yönlendirildiğimiz bu durumun etkilerini ve sonuçlarını yaşıyoruz. Beğenilen, istenen veya şikâyet edilerek karşı çıkılan Batı taklitçiliği sürecimizde gizli, önemli ve kalıcı kötü bir karakter edindik: Taklitçi olmak. Bu karakterden kurtulup öze ulaşamıyor/zorlanıyoruz. Üstelik yabancı ve düşmanca geliyor!

GELECEK SAYI (113) KONUSU, 16.05.2022 TARİHİNDE SİTEMİZDEN (kardelendergisi.com) İLÂN EDİLECEK.

Eserler, 06-19.06.2022 tarihleri arasında, “Kardelen’de yayınlanması talebiyle” Word dosyası olarak (kardelen@kardelendergisi.com) adresine gönderilmeli.

Bir seferde çok eser gönderip, bizim takip etmemiz istenmemeli, HER SAYI İÇİN ayrıca eser gönderilmeli. Daha önceden ilân ettiğimiz ölçülere ve sayılara riayet edilmeli.

33.TOPLANTI

33. TOPLANTI BAŞKANI MUSTAFA BÜYÜKGÜNER'İN KONUŞMASI

ALİ ERDAL'IN KONUŞMASI

Şekspir, “Kelimeler, kelimeler, kelimeler...”, Napolyon “Para... Para... Para...” demişti. Bunları bir öneme atfen söylemişlerdi. Şimdi biz soralım, “Bir ıssız adaya düşseniz, yanınızda götüreceğiniz üç şey...” diye, cevap olarak da “LİYAKAT, LİYAKAT, LİYAKAT...” desek; bu soru ve cevaba şaşar mıyız? Her yerde “LİYAKATA” ihtiyacımız var; ıssız adada bile “liyakata” muhtacız.

İnsan denen muamma…

İnsan, karmaşık yapılı bir varlıktır. Onun, maddî ve manevî olmak üzere iki ayrı yönü vardır. Bunların dengeli bir biçimde doyurulması gerekir.  Aksi halde hayat, muvazenesini yitirir. Günümüzde bu denge sağlanamadığı için, insanlar bekledikleri huzura bir türlü kavuşamıyorlar. Oysa huzurun adresi bellidir. İslâm kapısından girmeyenin ve bu dine sımsıkı sarılmayanın, arzuladığı huzuru bulması mümkün değildir. Zira gerçek huzur İslâm’dadır.

Eski yunandan bu yana batı medeniyetinin düşünce akımlarının, felsefe ekollerinin, kökünden koparıp dünyevîleştirip insanlığa önerdiği bir ahlâk felsefesi ve etik görüşü vardır. İstisnasları olmakla beraber, ekseriyeti etik - moral ayrımı yapar. Hattâ iş ahlâkı, vazife ahlâkı, akademi ahlâkı, dâvâ ahlâkı, kadın erkek münasebetlerinde ahlâk, ticaret ahlâkı gibi pek çok şubeye de bölerler. Ahlâkı kaynağından kökünden ve vaz edicisinden kopardığınızda ve şubelere böldüğünüzde aslında mücerret olarak ahlâkı da yok etmiş olursunuz. “Bir” tecezzi (cüzleşme, bölünme) kabul etmez. Allah’ın da, ahlâkının da şeriki olmaz.

Biz, tarih boyu dıştaki her çeşit düşmanla başa çıkmış ve onların şerrinden, zulmünden kurtulmuş bir milletiz. Bu konuda pek çok tarihî örnek vardır. Fakat asıl içteki ve bizden görünen kansız, vicdansız, gözlerini kin ve nefret bürümüş olanlardan çekmiş ve çekmekteyiz. Tehlikeli olan dıştakiler değil, içteki müfsit, şerrünnas ve müptezellerdir. Ülkenin cumhurbaşkanı NATO toplantısına gidiyor ve orada Haçlı zihniyetin kalıntıları, hattâ devamı olan bir sürü kefere ile mücadele ediyor, ülke çıkarlarını koruma çabası içinde bulunuyor.

Ümitli bir bakışla bak Liyakat Makamına

Hayatta bize sunulan geçitler vardır. Varlığın idraki, yalnızca etten ve kemikten olmadığımızın sonsuz çağıltısını duyabilmek ve liyakati varlığımızla hemhal edebilmek. Biz çoğu kez ilk geçitten dahi geçemiyoruz. Sebepler âleminde bir sebebin de kendisi olduğunu fark edemeyen insan varlığının gereklilikleri altında ezilmeye mahkûm kalıyor. Liyakate mazhar olamayan insan zaten bunu bir gereklilik olarak görmediği gibi eksikliğini de maalesef hissetmiyor. Fakat diğer tarafta kalan azınlık elbette bu eksikliği fark etmekle kalmayıp bu yoksunluğu iliklerine değin hissetmekte. Liyakatten bahis açıldığında aklımda beliren Mantıku’t Tayr oluyor. Bu eserde çoğumuzun bildiği üzere Süleyman Aleyhisselâm’ın sadık kuşu Hüdhüd öncülüğünde aynı hedefe doğru bir arayışa girmeyi isteyen türlü türlü kuşun imtihanını okuyoruz. Feridüddin Attâr bu eserde bizlere onların Simurg’a fakat esas manâda Makam-ı Evlâ’ya ulaşma arzularını, çabalarını ve Hüdhüd’ün rehberliğini büyük bir iştahla sunuyor. Kuşlar padişahları Simurg’a gitme arzusu ile doludurlar fakat ne çare ki içlerinde silkinmemiş tortular barındırırlar. Tıpkı bizim gibi… Her biçare okur kendini bulur mutlaka bir kuşun sözünde, özründe.

Bu gün İslam âleminin durumu aynen imamesi kopmuş tespih tanelerine benziyor. İmame Osmanlı idi. Osmanlının yıkılmasıyla İslam dünyası sahipsiz başsız güçsüz bırakıldı. Hilafetin kalkmasıyla da tüm Müslüman milletler tarumar edilerek birbirinden uzaklaştırıldı. Birbirlerine düşman edildi. Aralarına öyle bir fitne fesat tohumları atıldı hala çözülemiyor. 

Bir başlangıç sağlayamadım kendim için, bir son da sağlayamadım. Öyle bir durumdayım ki! Dalgaların ortasındayken anımsatan benim yalnızlığımdır, devamlı olarak. Bu nedir böyle tokgözlü, ümitli ve korkak zırh bilemiyorum.

Çıkabilme olasılığı, bana tanışkın, betimleyici bir koku, bilinçsel şeffaflıktaki sarı-beyaz papatyanın koparılışı zira arkadaşlığımızın bitmesini yağızlıkla kavradığımı bütünleştirmek istediğimden kaynaklanabilir. Şu an bunları yazmak istiyorum, bir yazım fiili oluşturmak tınısını tatmin edebilir, nedendir ki bu kanaat sizler için edebiyatla gerçekleşiyor.

Liyakat, "elimden gelenin en iyisini yaptım" mazeretini minimize eden önemli bir değerdir. Liyakatsiz olanlar, “bahaneyi mahmut ederler” Bahane en büyük sığınaklarıdır. Ayrıca yöneticiler, yaptıklarından olduğu kadar yapmadıklarından da sorumludurlar. İşi yapmama anlayışını da tahkim etmeye çalışırlar bir taraftan. Ama liyakat sahibi olan en baştan işin ehlidir. Liyakat sahibi bir insan, zekâ, bilgi, birikim, deneyim ve beceri kabiliyetlerini taşır. Bu değerleri göz ardı etmek, örselemek ikincil plâna almak sonuçları kötüye götürecektir. Liyakat; uzmanlaşmayı, ilgili alanlarda odaklanmayı, örselenmemeyi ve kazanımların heba edilmemesini sağlayandır. Hak etmek, liyakat sahibi olmak önemlidir.

"Su Uykusu" Şair Yazar Sinan Ayhan'ın, Aralık 2021'de Kitapyurdu Yayınları aracılığıyla okurla buluşturduğu, 4. kitabı ve şiir kitaplarından ikincisidir. Üç bölümden oluşan kitapta 128 şiir yer almakta ve 274 sayfa hacmindedir. Yazarın, 2021 yılı içerisinde dört kitap neşretmesi ve elinde başka kitap dosyalarının da olması velût bir yazar olduğunun bir göstergesidir.

İşinin ustası ol be dostum. Hem işine âşık ol, hem de işinin ehli. O zaman insanın mertleri bulur seni. O zaman müşterilerin dertleri yormaz seni. Alnın ak olur, kazancın helâlinden hak olur sana.

İşinin ustası olmak zor mesele be dostum. İşinin ustası olan yaptığının ardında durur. İşinin sağlamlığına tüm varlığıyla kefil olur. Senin işin ihtiyaçları giderecek kadar önemli olmalı vicdanında. 

Hayat..

Çocuklarınızı zengin olmak için eğitmeyin, onları mutlu olmaları için eğitin. Böylelikle büyüdüklerinde; her şeyin fiyatını değil, değerini bilirler.

Yemeğinizi ilâcınız gibi yiyin, aksi halde ilâcı yemek yerine yersiniz.

Sizi seven kişi, sizi asla bırakmayacaktır, bırakmak için yüzlerce neden olsa da, mutlaka sizle kalmak için bir sebep bulacaktır. O yüzden gönülden sevin, çevrenizde her kim varsa.

Tık tık… Gizli kaldı bu seslerin sebebi ve mânâsı. İlelebet de ufuklarda kaybolmuş, gözden ırak kalmış bir sır olarak da kalacak.

Şafak sökmeye yüz tuttu. Güneş, bir gelin edâsıyla gülen çehresini göstermek için doğmaya, yeni güne bismillâh demeye hazırlanıyor. Kızıllığını ilk önce denizin durgun sularının koluna bırakacak. Güneşten ilk haberdar olan, uykudan yeni uyanan mavilik olacak. Şu yosun kokusu yok mu? Kimisi tiksinir, ama ben bayılıyorum.

Ve aleyküm selâm… Eyvallah, sana da aleyküm selâm…

Ooo selâmlar efendim, sabahı şerifleriniz hayırla dolsun.

Hazîne bu, çünkü Hak Dost sözüdür

Bütün sözler gece, gündüzü budur:

Kardeşinin yüzüne sımsıcak bir gülümsemeyle bakman sadakadır!

Erenlerin âdetidir: O’nu yâni hazret-i insanı ziyaret etmeden önce sadaka verilir ve selâm her zaman kelâmdan önce gelir!

Geçtiğimiz hafta cuma günü 18 Mart'tı. Yüce Türk Milleti’nin Çanakkale’de göğsünü siper ettiği, imanın zulme dur dediği bir günün sene-i devriyesini yaşadık. Bu anlamlı günde kıtaların buluşması gerçekleşti ve 1915 Çanakkale köprüsü hizmete açıldı.

Bu duygu ve düşüncelerle yaşadığımız 18 Mart hatıralarımızı da yâd etmemizi vesile kıldı.