Eğitimin binbir tarifi olabilir. Ama kimse maksadın, insanı doğruya, iyiye ve güzele yükseltmek olduğuna itiraz etmez, edemez. “Yetiştirmeyi üstlendiğim kişiyi, kapasitesinin en yükseğine çıkaramam” diyecek bir eğitim sistemine herkes güler. Bu; ya kendisinin, ya programının (hattâ ikisinin de) yetersiz olduğunun itirafı olur. Sadece eğitim sisteminin değil, her sistemin hedefi mükemmellik olmalı. İyi, doğru, güzel ve mükemmel…
İnsan dışındaki varlıklar, kendilerine çizilen bir hayatı yaşarken... Meselâ tavuk hep yumurtlar, inek hep süt verir, arı hep bal yapar, örümcek hep ağ örer ve saire… Kuş pilotluk okuluna, ördek yüzme kursuna gitmez. “Eşref–i mahlûkat” ise, her sahada beşikten mezara kadar eğitime muhtaç. Hattâ anne karnındaki bebeğin, annenin her fiilinden etkilendiği düşünülürse, insan eğitiminin, beşikten önce başladığını bile söyleyebiliriz. Meselâ kitap yazan birinin tesiri, ölümünden sonra da devam eder. Öyleyse insanı, ölümden sonrasını da hesaba katarak eğitmek lâzım. İnsanı rehbere, kılavuza, eğiticiye muhtaç yaratanın, ihtiyacın neyle ve nasıl karşılanacağını takdir etmemesi ve kullarına duyurmaması düşünülebilir mi? İnsan bu; mükemmele ulaştıracak öğretmen ve müfredattan başkasına emanet edilemez.
●Bir memlekette öğrenciler paydostan sonra; zindandan kurtulan mahkûm sevinciyle çığlık çığlığa okuldan kaçıyorsa… Asil atın süvarisini sevmeyince huysuzluk etmesi gibi öğrenci de; okula, öğretmene, eğitim sistemine karşı bir mesaj veriyor… ‘Okulu, bir an önce kurtulunması gereken bir yer olarak görüyorum!’ diyor. Farkında olunmuyor ki, sebebi araştırılıp giderilsin…
Çok sevdiğim bir kardeşimle ettiğimiz sohbetin konusu, ister istemez bulaşıcı hastalığa, hastalık sonrası kurulacak dünyaya, Müslümanların o dünyada alacağı role geldi. Öyle mi olacak böyle mi olacak derken, kardeşim “merak etme, ağabey” dedi. “Filmin sonu bizim için mutlu bitiyor…” İnandık ve imân ettik…
En varılmaz noktasına kadar gökleri ve arzı, ilmi ve tekniğiyle tarassut eden insanlık, göze görünmez bir virüs karşısında aciz kaldı.
Evvelâ tâbirden başlayalım işe: Eğitim, pek buruk bir kelime… Maarif tâbiri gibi, güneşi, toprağı, bağı ve bahçesi, arkları ve kanallarıyle bütün bir mâna iklimi arz eden bir mefhum yerinde “eğitim” kelimesi bilmem ne dereceye kadar meselenin sesini verebilir? Bu tâbir bana “er eğitimi” gibi, basit bir kadroya ait, basit bir iş hissini veriyor. Onda “maarif” gibi, zengin kafaları donatabilecek bir kültür ifadesi bulamıyoruz. Onun içindir ki, ele maarif dâvâsını alınca evvelâ dil bahsini öne sürmekten başka bir giriş yolu göremiyorum.
Bu münasebetle hatırladığımız eski meseleyi, maarif dâvâsını, hemen her koldan kuşatıcı bir hulâsa yapmak isterim:
Kardelen, ilk olarak 1996 yılının Ocak ayında yayınlanan 9. sayısında “eğitim” mevzuunu ele aldı. Sol üst köşesinde “Hepiniz çobansınız; güttüğünüz sürüden mes’ulsünüz.” Hadisinin yer aldığı siyah beyaz kapağında, o gün cemiyete hâkim olmaya başlayan kötülükler arasında çaresiz kalmış bir kız çocuğuna “Beni bu canavarlardan kurtaracak ‘Çoban’ nerede?” sorusunu sordurmuştu. 32 sayfadan ibaret sayımızda, o gün eser kaleme alan yazarların pek çoğu ya henüz lise talebesiydi veya liseden yeni mezun olup üniversiteye başlamıştı.
Ülkemizin eğitim işlerinden sorumlu olan bakanlığın ismi, aradaki “Milli Eğitim Gençlik ve Spor Bakanlığı” olduğu zamanı saymazsak, yaklaşık yüz yıldır “Millî Eğitim Bakanlığı”. Bu asırlık kurumumuz birden ortaya çıkmış değil elbet, Devlet–î Âlî Osmanlı zamanında da eğitim meselemize bakan bir “nâzırlık” vardı: “Maarif Nâzırlığı”.
Eğitim kelimesinin İngilizce’deki karşılığı “education” (ecukeyşın). Amerika Birleşik Devletleri’nde ve İngiltere’de eğitimle ilgilenen bakanlıklara “Department of Education” deniyor.
"dunyabizim.com" adlı internet sitesinde yeni çıkan dergilerle ilgili değerlendirmeler yazan, aynı zamanda Milat Gazetesi yazarı Mustafa Uçurum, Kardelen’in 104. sayısı ile ilgili bir değerlendirme yazısı kaleme aldı.
Gelecek sayı (106 konusu, 09.08.2020 tarihinde sitemizden (kardelendergisi.com) ilân edilecek. Eser gönderecekler; sitemizden gelecek sayı konusunu, kalem erbabına mesajı ve düşünen adama hitabı okumalı.
Bu tarihler dışında ve başka adreslere gönderilenler, dikkate alınmayacak.
Her sayı için ayrıca eser gönderilmeli.
Bir seferde en fazla
●2 fikir yazısı ve hikâye,
●3 şiir,
● 2 sayfa karikatür gönderilebilir.
Başta inceltme işaretleri olmak üzere imlâ kaidelerine dikkat edilmeli.
Elle düzenleme yapılmamalı, programın imkânları kullanılmalı.
Belirtilenden fazla eser gönderenlerin hiç bir eseri dikkate alınmayacaktır!
●
DERGİLER; yöneticileri, faaliyet grupları, yazarları ve okuyucuları ile bir bütün olan FİKİR HAREKETLERİDİR. Güçlenmeleri, yaygınlaşmaları ve tesirlerinin artması, kendileri kadar, fikir hayatımız için de elzemdir. Hattâ fikir hayatımız için daha elzemdir. Çünkü milletler, “DÜŞÜNEN ADAMLARI” ile yükselir.
Kardelen, ÇIKIŞ BEYANNAMESİNDE “DÜŞÜNEN ADAMLARA” hitabetmiş ve bütün ümidini “FİKRİN DEĞERİNİ BİLENLERE”, evet sadece o seviyeli insanlara bağlamıştır ve birlikte, Allah’a şükür her sayısı bir öncekinden daha kaliteli ve seviyeli olarak 105. sayıya ulaşmıştır.
Daha güçlü olarak kervanın devam edebilmesi, yine onların desteği ile olacaktır. Bunun için bir eseri Kardelen’de yayınlanan bir şair ve yazar, İKİNCİ ESERİNİ GÖNDERMEDEN ÖNCE KARDELEN’E ABONE OLARAK KERVANI GÜÇLENDİRMELİDİR. Ayrıca Kardelen’in faaliyet gruplarına ve toplantılarına da iştirak etmeleri faydalı olacaktır.
Bizler evlerimizde rahat ve huzur içerisinde Kurban Bayramını beklerken Irak’ı, Afganistan’ı, Keşmir, Arakan, Libya’yı ve Suriye’yi görebiliyor ve hissedebiliyor muyuz, duyuyor muyuz. Binlerce yetimin ağıtlarını duyuyor, silebiliyor muyuz gözyaşlarını… Oralarda şehit düşenlerin kendileri için değil bütün İslâm âleminin şehitleri olduklarını biliyor muyuz, onlar bütün Müslümanların şehit veya gazisi oluyorlar. İslâm beldelerinde her gün kaç İsmail kurban ediliyor biliyor muyuz?
Kazanmak deyince hemen akla ahlâk-karakter kazanmak, kültür-medeniyet kazanmak, para, mal, servet kazanmak, şan-şöhret-iktidar kazanmak, eş - dost - arkadaş kazanmak, başarı - ödül kazanmak, tecrübe kazanmak gelir. Bunun tam tersi de olabilir. Dürüstlüğümüzü - samimiyetimizi –fedakârlığımızı; malımızı - servetimizi, eşimizi-dostumuzu, itibarımızı - saygınlığımızı - prestijimizi kaybedebiliriz. Saydıklarımın tümü doğal hayatın seyri içerisinde olanlardır. Yaşadığımız bu hayatta kazanmak doğal olduğu gibi kaybetmek de doğaldır.
10 Temmuz 2020 günü Danıştay 10. Dairesi kararıyla Ayasofya’yı müzeye dönüştüren 1934 tarihli Bakanlar Kurulu kararı iptal edildi ve hemen akabinde Cumhurbaşkanlığı kararıyla da ibadete açılması için gerekenlerin ifası babında Diyanet İşleri Başkanlığı vazifelendirildi. Kararda özetle, hukuk devletinde vakıf mallarının hukuki statüsüne hükümetlerin ve devletlerin dahi müdahil olmasının mümkün olmadığı ve bu sebeple Ayasofya’yı vakfeden Fatih Sultan Mehmet Han’ın iradesine aykırı şekilde müzeye dönüştüren kararın iptal edildiği ifade edildi.
Mikroplar, hastalıklar, illetler, marazlar ve tüm zararlı unsurlar yer, zaman, şekil ve isim değiştirerek dünyâyı sarmış durumdadır. İnsanlar azıp sapıttıkça, inançsızlık zirve yaptıkça, sapık ideolojiler din yerine kâim oldukça, ister normal yollardan, isterse insan eliyle, biyolojik bir savaş olsun felâketin boyutu, etkisi ve ismi değişmekte… O yüzden; “İnsanlar, başıboş bırakıldıklarını sanmasınlar! Onları semâvî ve arazî felâketlerle, kıtlık ve yoklukla, hastalıklarla imtihân ederiz!” ilâhî hikmetini her an hatırlayıp ibret almalı, azgınlık ve sapkınlıktan uzak durmalıdırlar...
Önceki Kardelen sayısı “Çin zulmünü ve Doğu Türkistan”ı konu edinmiş. Derginin sayfalarını karıştırırken yukarıdaki başlık bana, merhum O. Yüksel Serdengeçti’nin şu ateşli ve içli şiirinden biri olan “Ağıtlar”ı hatırlattı ve Vagonlarla Sibirya sürgünleri, M. Cemiloğlu’nun, Yusuf Alptekin’in çileli hayatları ile Âzarbeycan'ın işgâli, bir film şeridi gibi gözlerimin önünde tekrar canlandı…
Hayat, karanlık devirler saydığımız bilinmez zamanlardan bu yana doğanın ve dış dünyanın getirileri ile insanlığın gelişimi ile evrilmiştir. Kendi kendine ve birbirine yetmeye çalışan insan kimi zaman öğretmen kimi zaman öğrenci rollerinde olmuştur.
‘Milli Eğitim Bakanlığını ortadan kaldırın eğitim düzelir’ ‘Şu mektepler olmasa maarif ne güzel yönetilirdi’ türünden uç noktalarda, hayal ürünü yanlış yaklaşımları dillendirmeyeceğim. Milyonlarca çocuğumuzu, gencimizi ilgilendiren, deneme yanılma, deneme tahtası, yapboz uygulamalarla keskin değişikliklere birçokları gibi ben de karşı olduğumu söyleyerek girizgâhta bulunmak istiyorum.
“Eğitimimiz nasıl bir insan yetiştirmek istiyor? Bu yolda bir “İNSAN PLÂNI” var mı? Aile bu plâna göre kurulmuş ve yetiştirilmiş mi? Okul ona göre nizamlanmış ve donatılmış; müfredat ona göre hazırlanmış ve plânlanmış; öğretmen ona göre yetiştirilmiş; “okuma kitabı” başta bütün ders kitapları ona göre yazılmış mı? Eğitimimizin inançla, azimle ve istikrarla uyguladığı bir “İNSAN PLÂNI” var mı?”
“İnsan bu….” diyordu ya Necip Fazıl. İnsan dünyanın varlık gayesiydi aslında. İnsan yaşasın diye yaratılmadı mı dünyamız? İnsan yaşayabilsin diye ayaklarının altına serilmedi mi tüm yeryüzü ve yeryüzünün altındaki ve üstündeki tüm canlı ve cansız varlıklar? Bu insanı bu kadar değerli kılan neydi diye sormaya gerek var mı dostlarım? Bir kan pıhtısından yaratan Rabbimiz insanı yeryüzünde bir halife yaptı da ondan diyeceksiniz. Doğrudur.
Anne sıfatıyla şereflendirilen her dişi canlı, kendine has sorumlulukları da beraberinde taşır. Kendisine bahşedilen yavrularını hayata hazırlama gibi büyük bir sorumluluğu vardır. Hâl böyle iken bu noktadaki aksaklıklar, dünyaya gelen her canlı yaşama tutunma aşamasında ister istemez zaaflar oluşur. Kendi ayakları üzerine durabilme yetisini kazanana kadar eğitim ve gözetim süreçleri devam eder. Bu süreçler her canlı için farklı seyreder. Bazıları için kısa süreli bazıları için biraz daha uzundur.
Senelerden beri ısıtılıp ısıtılıp gözlere sokulan bir "yerli filim"... "Hababam sınıfı"...
Bir okul... Gözü görmez, kulağı duymaz, eli tutmaz, doğru dürüst yürüyemez, branşını bile bilmez, pohpohlanmaktan başka enerjisi yok öğretmenler... Her şeyi gırgıra alan, öğrenmek dışında her sahaya ilgi duyan, başta öğretmenleri olmak üzere hiç bir şeyi ciddiye almayan öğrenciler...
Kudüs’ü gördüm: Allah’ın dokunulmaz kıldığı kâdim şehri, ümmetin yetim coğrafyasını. Yüzyıllardır kapanmayan yarasını gördüm düşümde... Herkes susmuştu; konuşan Kudüs’tü. Herkes pür-ü dikkat kesilmiş, o mahzun şehri dinliyordu; ve söz ondaydı.
Ben: Mekke-i Mükerreme’nin kardeşi Kudüs, ben peygamberleri bağrına basan mukaddes şehir. Tevhidin ve barışın simgesi, kutlu davanın bekçisiyim. Hazreti Peygamber’in (sav) ayak basıp şereflendirdiği, Muallak Kayası’nın sahibi, Miraç’ın ilk menziliyim. Yeryüzünün süsüyüm.
Gökyüzü Market’in sahibi Hasan Hüseyin o gün erkenden sebze meyve haline gitmiş ve alışveriş yapmaya girişmişti. O kırmızı - yeşil meyveyi de Eye Dayı’nın yerinde gördü. “Bu ne ki” diye sordu. Eye Dayı “bunun adı mango, tropikal bir meyvedir” diye cevapladı. “Üç tane de bundan ver hele” dedi ve aldığı sebze ve meyveleri küçük kamyonetine yükledi.
