Öğretmenlerin çok olduğu bir ailede büyüdüm ben… Annem, teyzelerim, dayılarım öğretmendi… Hattâ rahmetli babam zirâat mühendisiydi ve belli bir dönem Zirâat Okulları’nda öğretmenlik yaptı; mühendis olmadan önce de ilkokul öğretmenliği yapmış… Yani ben bir şey öğretilmeye hasret çekmedim hiçbir zaman, hep birileri dersimi verdi bana… Özellikle ablalarım… Yaşıtlarım bir şey bilmezden evvel ben onlardan öğrendim, bizim yaşımızdakilerin birkaç sene içinde ne öğreneceğini… Bütün bunlar da yetmedi ufkuma, nasip oldu, bir öğretmenle evlendim…

Dostum, sen karınca terbiyesi görmüş adamsın, nice terbiyelerden geçtin, sabrettin, sabrın hazine oldu üzerinde; o vakit kurşun işler mi cemaline senin, sen yürüsen barut kokusu dağılır, keder iz tutmaz; acı çekmenin, acıya ilham olmanın değil, huzur vermenin adamısın sen…

“Gözlem–Evi” görüntülerine bakmaya devam edelim...

● “Green”Duba

Sokakta yürüyen biri; düşünceli bir gününde, belki biraz üzgün, hüzünlü; iç dünyasında dolaşmakta... Ve içine kulak vermiş içiyle muhabbette...

Ve tam muhabbetin en koyu ânında... Olanca “şirinliğiyle!” (en azından karşıdaki öyle zannediyor kendisini ve durumu) sesleniyor... O sese iliştirilmiş sallanan bir el ve “imoji” gülümsemesi yapıştırılmış bir surat..:

\

“Bu oda hayal kırıklığından yapılmış, duvarları bu yüzden ses geçirmez değil; dışarısının bütün sesleri, komşuların telefonları, radyo sinyalleri, sinema salonlarında konuşulanlar, tiyatro hollerindekiler, hepsi bu ses geçiren duvarlardan içeriye doluşuyor.”\

R.Ö.

Takvimler sadece rakamsal bir kayıpla terk etmiyorlar asıldıkları duvarları, her yaprak zamana diş geçirmişliğinin kanıtı olarak üzerlerinde kırmızıdan çentiklerle birikiyor… Zaman, şimdiden sonra şifa olsun diye öpülmek üzere uzatılmış bir el gibi uzatır mı kendini ve zaman denilen şey saklanmak üzere koyna sokulabilir mi?