Bir gülümsemen yeterdi

Karanlık gecelere

İçine sinen karabataklara, güne hasret

Toprak içinde gelecek adına

Ruhuna üflenen fesleğen kokusu

Acıları yükleyip götüren

Nasıl ki özlem ile sabır yoğrulmuşsa

Umut adına

Karanlık aba yayılmış çeperinden

Köstek gibi bağlanmış

Ben de sana bir sonbahar günü

Bahar gelince ben

Özlerim gülüşünü

O yemyeşil tepeden

Tatlı süzülüşünü

Döner artık çarkımız tutamaz kimse bizi,

Şenlensin evlerimiz gözlerden yaş silinsin.

Evvelce kayıp olan buluverdik şu izi;

Fert, sırtladı toplumu; yetim hakkı yenmesin

Besmeleyle başla güne,

Temiz fikir, temiz sine,

Hakk’tan helâl rızık dile,

Çalışana verir Mevlâm.

Her saniyesi ömrün bir gün sorulur sana,

Tövbe et vakit varken, el aç, yalvar Allah’a.

İsraf etme zamanı, o zaman ki sayılı,

Vaden ne gün dolacak? Çıkar mısın sabaha?

Yoldaki bir engeli kaldır da kenara at,

Ve Allah’ın kulları geçsinler ordan rahat.

İmân şu kadar şube, yol açmak da onlardan,

Elbette defterine sevap yazacaktır Hak.

Gariplik Tepesi'nden bakmaya yürek gerek

Ceyhan Nehri misali akmaya yürek gerek

Sana bakıp ağıtlar yakmaya yürek gerek

Bağrımın sol yanında atanımsın Elbistan!

Kem gözden sakındığım vatanımsın Elbistan!

Hasreti emziriyor hüzünlü sokaklar

Çiçekbozuğu bir yüzle iniyor akşam

Bana bakma, denize bak!

Şu dünya hayatı gelip geçici,

Yandan değil, candan kardeş olalım.

Can kalıcı değil, bir gün uçucu,

Yandan değil, candan kardeş olalım.

Mazlumun kalmadı artık umudu,

Bozuk, şu dünyanın düzeni bozuk…

Gözümün yaşları bitti, kurudu,

Bozuk, şu dünyanın düzeni bozuk…

Neredesin ey merhamet!

Biat ettiysem kader dediysem

Zulmü edene saydırdım

Göğe tutundum başım yere düştü

Nurdan bir yüzün narına yandım.

Bir damla yaş olsan

gözümde

Seni kaybetmemek

için

ağlamazdım

Sen kal,

çiğ tanem

Doğmasın güneş

Zemheri soğuğunda, Altı Şubat Gecesi,

Yer sarsıldı Maraş’ta koptu büyük velvele!

Ana baba çocuklar genç ihtiyar nicesi,

Kaldı enkaz altında çaresizce el ele.

Ümidi yeşertip, söndüren sensin,

İçimde kor ateş yaktırırsın yâr…

Yönümü menzile döndüren sensin,

Ümitle yarına baktırırsın yâr.

sana her gelişimde

sanki ölüme koşarım.

bir çığlık atarım ölüme doğru.

yalnızca beni duyar ölüm

bütün çığlıkların arasından.

tam yaklaştığım anda ölüme

sesim kesilir, çaresizce yutkunurum.

bir daha haykırabilmek için;

memleketimi,

senin olduğun yeri terk ederim

ta ki nefesim yerine gelene kadar.

geldiğinde haberim olursa

kaçıracam seni

ister dağ başı olsun

ister zorlu bir çıkmaz

ister gecenin kör saatleri

Beşik miydi sallanan çocuk

Anne kolu muydu kolonlar

Sarmaşık mı sandın demir kafesleri

Neden tozlara akıtıyorsun

Gözyaşlarını mendil yerine

Taş yükünde ağır bedenim soğuk mermerde

Ellerim, kanayan güller gibi açılmış

Gözümde yaşanmışlıklar masivadan

Bu kadar erken bahsetmezdim ayrılıktan

Uzaklardan gelen

kara trenin sesi

uyandırıyor gar ayrılığının

gecikmiş pişmanlık hissini.

Can kafesten uçtu da azat oldu gam şehri

Kefen bile giymeden gelin ettiler seni

Getir saki içeyim nisyan denen şu zehri

Ecelin kervanına niye kattılar seni

Sahrada kum tanesi dağlanmış bir Mecnun'um

O kapkara gözlere ta ezelden vurgunum

Bakmayın aktığıma sular gibi durgunum

Götürüp köle diye kime sattılar seni

Gökler kıyama durmuş cümle yerler secdede

İçimdeki tek umut Hıra’daki müjdede

Rüzgârlar savruluyor kalbimdeki perdede

Şu kan dolu tabuta neden çattılar seni