"Bu bayra?a basylmaz!.."
Haceloğlu

  Sayı: 43 - Ocak / Mart 2004

Tweetle

17 Aralık’ta yapılan Avrupa Birliği toplantısına katılan devlet adamları, toplantı sonunda yine bir “aile fotoğrafı” çektirdiler. Her biri, nerede duracaklarını belirtmek için yere konan küçük bayraklarının üzerine basıp, en şirin pozlarını takındılar. Sadece bizim başbakanımız ve dışişleri bakanımız, -evet sadece bizimkiler- bayraklarının üzerine basmadılar, yerden bayrakları saygıyla aldılar ve hıfzettiler…
Bayrağa basmayanları takdir… Evet ama, asıl takdir edilmesi gereken, üzerine basılmayan bayrak; bayrağımız!.. Üzerine basılmak yakışmayacak bayrağımız… Ufacık, bildiğiniz en ufak şey neyse işe o kadar, içinde bayrağımızın temsil ettiklerine dair bir iman taşıyan kimse, o bayrağa basmaz, basamaz! Basmamak ne ki?.. Basmamak tesbiti hiç kalır; uğruna ölünür… Bir Batılı, “uğruna hayatınızı vereceğiniz değerleriniz yoksa, hayatınızın da değeri yoktur” diyor. Bu bayrak, bu ayyıldızlı bayrağımız, bu göklerin “kırmızı-beyaz süsü”, uğruna hayatımızı verebileceğimiz değerleri temsil ediyor. O mânâların sembolü… O mânâlardan en ufak bir kırıntı taşıyan bir kimseye saygı göstertir… Kişileri, bayrak saygıya sevkeder, bayrağa saygıyı telkin eder, hattâ emreder!.. Daha doğrusu, onun temsil ettiği mânâlar, insanı yönlendirir.
Durumu daha açık ortaya koyalım… Bir millet var... Şairimizin (Allah rahmet eylesin)
Allah’ın seçtiği kurtulmuş millet!
Güneşten başını göklere yükselt!
Avlanır, kim sana atarsa kement,
Ezel kuşatılmaz, çevrilmez ebed.
Diye ifade ettiği millet!... Onun, uğruna hayat verilmeye değecek değerleri var… Bayrağında da bunlar temsil ediliyor…
Bir hacı anlatıyor… “Bir Endonezyalı, Kâbe’nin önünde, işaretle çantamın üzerindeki bayrağımızın ne ifade ettiğini sordu. Kırmızı zemin üzerinde elimi boyar gibi gezdirdim ve bileğimde görünen bir damarı kesmiş gibi yaptım… Aynı imanın insanlarıyız, ortak kelimelerimiz var… ‘Şehit’ dedim ve kesilmiş farzettiğim damarımdan bayrağa kan damlattım… Ve kanı, bayrağın üzerine yaydım... Gözleri parladı, başıyla evet dedi… Hilâl’i gösterdim ve kelime-i tevhidi söyledim… Elini kalbine götürdü, başıyla tasdik etti ve o da kelime-i tevhidi söyledi… Yıldızı gösterdim ve besmeleyi söyledim… Takdirle ve imrenerek başını salladı ve besmeleyi de tekrar etti… Hilâli parmağımla çizdim, ‘İslâm’ dedim… Başıyla tasdik etti ve o da ‘İslâm’ dedi… Yıldızı çizdim, ‘Türk’ dedim, kendimi ve etraftaki Türkler’i gösterdim… Vay be, mânâsına dudaklarını ısırdı…” Bunu anlatan, dil bilmediğine üzülüyor… Zira kırmızının ayrıca haşmeti, heybeti ve kuvveti; beyazın saflığı, temizliği, adaleti ve güzel ahlâkı temsil ettiğini anlatamamıştır…
İşte bunun için, bu mânâlara karşı en ufak bir sempati taşıyan, gönlünde bu mânâlara karşı en ufak bir kıpırtı olan biri bu bayrağa basamaz. Güneş yakılamaz, buz dondurulamaz!.. Çünkü onlar, kendi vasıfları içinde olacakları kadar olmuşlar, kendi şartları içinde erebilecekleri yere varmışlardır… Bir bayrak da, ancak bu kadar yücelebilir. Bir bayrakta yücelikler ancak bu kadar temsil edilebilir… İşte onun için bu bayrağa basılmaz… Basılamaz!..
Çeşitli renkleri yüzyıllarda denedikten sonra, kırmızı ve beyazda millî mutabakat hasıl oldu. Zira en çok şehit veren milletiz… Kendimizi feda ederek, adaleti, huzuru; bugün kan çanağı haline gelen geniş zeminde sağladık. Hilâl, zaten Müslümanlığın ortak remzi… Yıldız da bizim tercihimiz… Kelime-i tevhit, hilâl halinde; yıldız, besmele şeklinde bizim tarafımızdan levhalaştırıldı ve duvarlarımızı süsledi, başımızın üzerinde yerini aldı. Ve daha nice kelimelere sığmayacak millî mutabakat, bu bayrağı son şekline getirdi…
Avrupalı, yer belirlemek için bayrakları yere koyuyor… Bunda bir beis görmüyor. Onun bayrağı, sıradan bir parti veya spor kulübü kadar temsil kabiliyetine sahip. Yani temsil ettiği fikir, kavram ve inanışlar kadar... Onun için bayrağa basmayı yadırgamıyor… Onu bir saygısızlık kabul etmiyor… Her bayrak, lâyığını buluyor.
Bırakın içinde bayrağımızın temsil ettiği yüceliklere karşı en ufak bir kırıntı taşıyanın bu bayrağa basamayacak olmasını; sanattan anlayan, şöyle bir azıcık sanat kapasitesi olan biri de bu üstün temsil kabiliyetine ve hayata geçirilmiş haline saygı gösterir. Kelime-i tevhidi kabaca gözlere sokmak yerine hilâl içinde perdelemek… Milletini; aslan kaplan gibi ırkçılık kokan kaba ve övünme alâmetleri yerine hilâlin önünde diz çökmüş, -her an aslan olmaya hazır- munis bir yıldız olarak ifade... Bunlar hayran olunacak bir güzellik, takdir olunacak bir temsil kapasitesi değil mi? Kabaca teşhir yerine güzelliği, ince mânâ tülleri ile daha da güzelleştirmek, takdire şayan değil midir? En çok şehit vermiş olma hakikati ve lider olma heybeti, kırmızıdan başa hiçbir renkle daha etkili ve daha zarif olarak anlatılabilir miydi?.. Saflık, temizlik, adil olma ve benzeri güzel hasletler de beyazdan başka bir renkle hangi renkle ifade edilebilirdi?..
Bu bayrak hayatımızın her safhasında yaşıyor... Şair, nur içinde yat:
Kızkardeşimin gelinliği, şehidimi son örtüsü!
Düğünde, bayramda, hacda, ev yapınca, felâkette; kısaca hayatın tamamında önümüzde, üstümüzde o!.. Zamanın ve mekânı üstünde... Bu bayrak, saygıyı hak ediyor… Bu bayrağa saygı lâyıktır… Bu bayrak adına can verilir, kan dökülür…
Şair, nur içinde yat:
Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak;
Yurdumun üstünde tüten en son ocak!..
Bu bayrak, hiçbir “kritere” heba edilemez, hiç bir “kriter” için feda edilemez; hiç bir “kriter” için terkedilemez...