Her şey büyük olmayı mecburi kılıyor
Ali Erdal

  Sayı: 79 - Ocak / Mart 2014

Tweetle

Efendimiz; İnsanlığın Ufku (sav)!.. “Ümmetim, kötüde ittifak etmez” buyuruyorlar. Ümmetinin bir parçası olarak milletimiz, bütün seçimlerde bu basireti göstermiştir.

Parti kavramının hayatımıza girişinden beri, milletin gönül rızası ile rey vereceği bir parti kurulamadı. Milletin istediği zuhurun olmaması için elden gelen her şey yapıldı. Her seçimde ‘al birini, vur ötekine’ demek ve tercihini, önüne getirilenler arasından yapmak zorunda bırakıldı. Partiler kendilerini ve fikirlerini ifade etmek yerine (daha doğrusu olmadığı için fikir ortaya koyamadıklarından), diğerlerini kötülemekle oy toplamaya çalıştılar; ta başından beri... Her biri, kendisinin dışındakiler için felâket tellâlı: Başkasını seçersen halin harap (beni seç)! Göğsünü gere gere ‘beni seç’ diyemiyor... Türk milletinin bir buçuk yüzyılı, parti didişmeleri ve ‘rey sahibi’ olmayan politikacıların günübirlik boş sözleri ve şahsî menfaat çatışmalarıyla heba oldu. Hattâ “Dün dündür, bugün bugündür” vecizesi (!) ile meseleleri çözmeyip yarınlara yığmak şahsiyetsizliği fikir ve bir idare tarzıymış gibi “ekol” (!) oldu.

Çözülmeyen ve yarınlara ertelenen meselelerin her sahayı kangren haline getireceği belliydi. “Anarşi” adı altında basit zabıta vakaları olarak başlayan; terör olarak devam eden; isyan, bölücülük ve hainlik haline gelen zihniyet, bunun (moda tabirle) en “çarpıcı” örneği... İsyan ve hainlik zeminini bilerek veya bilmeyerek hazırlayan politikacılar, yarım asra yakın sürede problemi; bırakın çözmeyi, tespit ve teşhis bile edemediler. Bu yüzden dış güçlerin maşası, Kürtler’in lideri cakasıyla bir adadan talimatlar yağdırabilmekte… Hain demek varken –politikacıların aczine ve fikirsizliğine bakın– masum adanın ismi “İmralı”, ona lâkap oldu… “İmralı sakini” demekle, kendi arzusuyla adada ikamet buyuran kişi sıfatı verdiklerinin farkında değiller. Bu yüzden, şirret talepler yapılabiliyor, ileri gelenleri “ekselânsları” payesi ile Meclis’e girebiliyor. Hadlerinin bildirilmeyeceğinden emin olmanın yüzsüzlüğüyle, şirretliklerini arttırabiliyorlar. Bunların yüzünden hainlik; çocukları bile kullanarak, çocukları bile öldürerek icra edilebildi. Sıkılmadan buna demokratik tepki denilebildi. Bu belâyı başımıza tek parti diktatoryası sardı. Hâlâ adını bile koyamayan, üstelik “terörle yaşamaya alışmalıyız” diyen politikacı(lar) palazlandırdı. Bugün çözüm için uğraşanlara onların ve yandaşlarının hiç bir şey demeye hakları yok.

Hüvelbaki!.. Baki olan O!… Allah (cc)… O’nun dışında her şeyin sonu var… Bütün çöpleri halının atına gizleyen, her sahayı kangren haline getiren, taklitçi, Avrupa’dan düşünmeden her şeyi aparmayı hak ve beceriklilik sanan politikanın ve politikacının da sonu geldi. Türk’ü ruh kökünden koparmak isteyenlerin memleketi ne hale getirdiği artık görülmeyecek ve anlaşılmayacak gibi değil. “Cahil millete”; yemesinden giymesine, düşünmesinden hislenmesine, ağlamasından gülmesine, uyumasından çalışmasına kadar her şeyi kendisinin öğretmesi gerektiğini, bu sebeple kendisinin memlekete ve millete ekmek ve sudan daha fazla lâzım olduğunu sananların foyası döküldü.

İşte Ak Parti, böyle bir zamanda kuruldu… Hiçbir partide aradığını bulamayan millet; can simidi gibi ona sarıldı ve memleketi bu hale getiren ve bunu sürdürmek isteyen statükocuların dışında gördüğü için iktidar yaptı. Aranan bulunduğu için değil… Ümit olduğu için değil… Diğerlerinde ümit kalmadığı defalarca görüldüğü, yeni kurulanda ümit olma ihtimali bulunduğu için… Ve ihtimalin gerçeğe dönmesi ümidiyle, diğerleri koalisyonla bile iktidar olmasın diye, onbir yıldır tek başına iktidar yapıyor. Diğerlerinin üstüne çıkararak başlattığı desteğini her seferinde biraz daha arttırarak onu başarılı bir öğretmen gibi şevklendiriyor, yetiştiriyor, yüreklendiriyor. Liderine büyük oynama cesareti veriyor… Bir yandan da, idare-i maslahatçı, statükocu, darbeci zihniyetlerin gücünü kırıyor. Bunları kaal ile değil, hal ile yapıyor. Seçerek… “Muktedir ol, ben seninleyim!”…

Bu kadar basiretli bir millet, dünyanın haline bakıp, bütün şartların Türk milletini büyük olmaya ve büyük oynamaya ittiğini, bunun için de istikrarlı bir iktidar gerektiğini hissetmeyecek mi?

Öyle bir coğrafyadayız ki… Dünyanın düğüm noktası… Her tarafla, her devletle, her milletle, her kültürle, her kıta ile irtibat halinde olmayı gerektiriyor. Ve her yerle, her yönle, herkesle ittifaklar kurma imkânı veriyor… Napolyon, “Dünyanın başkenti bir tane olacaksa o İstanbul’dur” diyor. Sadece böyle bir şehre sahip olmak bile cihanşümul düşünmeyi ve hareket etmeyi gerektirir. Sadece İstanbul’un yükleyeceği sorumluluk bile, bunu anlamaya yeter. Böyle bir coğrafyada yaşayan millet, hele bir de buna uygun tarihe sahipse, büyük düşünmek, büyük olmak, ona göre kuvvetli olmak, denge ve otorite kurmak zorundadır.

Coğrafya bizi büyük oynamaya mecbur ediyor…

Bir yabancı, ‘Türk milletinden bahsetmeden, hiçbir millet kendi tarihini yazamaz ve böyle ikinci bir millet de yoktur’ diyor… Büyük devletler, büyük kahramanlıklar, büyük şahsiyetlerle dolu bir tarih… Büyük fetihler… Büyük zaferler… Büyük olaylar… Sadece Müslüman olmamız, Fransız İhtilâli’nden daha mühim bir hadise… Dünya için de… İstanbul’un fethi keza… Farkında değiliz, sadece bunun farkına varsak yeter. Lider olmamız, cihan devleti olmamız… Yanılgılar, yenilgiler, hatalar, ihanetler… Hepsi birlikte muhteşem bir tecrübe... Böyle bir tecrübe, bir akvaryuma hapsedilebilir mi? İslâm dünyasının lideri ve hamisi olmuş bir millet, “Arap kıyamı” gerçeğine sünepe bir seyirci olabilir mi? Meselâ Suriye’ye ne halin varsa gör diyebilecek miyiz? Meselâ Yunanistan’ın iflâsına bakıp, ne yapmak gerektiğini düşünmeyecek miyiz? Başbakanımızı, “Ağabeyim gelecek diye dün gece uyuyamadım” diye karşılayan Türklük dünyasını, çocuklarına başbakanımızın ismini veren İslâm âlemini görmezlikten gelebilecek miyiz? Amerika’nın Ukrayna’da, Irak’ta ne işi var, Rusya’nın Suriye’de ne işi var, Fransa’nın Cezayir’de ne işi var, İngiltere’nin Ortadoğu’da ne işi var, İsrail’in dünyayı karıştırmaya, Türkiye’ye karışmaya ne hakkı var, demeyenler; Türkiye’nin şurda burda ne işi var demeye utanmalıdır. İran Suriye diktatörünü ayakta tutmaya, düşmanı görünen İsrail, sinsice bunun için çalışıyor. Biz Ortadoğu’ya, Balkanlara, Kafkaslara kör mü olacağız? “Yepyeni bir dünya kuruluyor”… Avrupa Birliği yürümüyor, Amerika tökezliyor... Dünyanın yeni gücü Asya!.. Afrika bile uyanıyor!.. Bu dünyada yerimiz neresi olacak diye düşünmeyecek miyiz?

Ulaşımın, iletişimin, haberleşmenin; bilgi toplamanın ve yaymanın, belge toplamanın ve ifşa etmenin bu kadar hızlı, yaygın, yönlendirici ve kural tanımadan yapılabilmesi ile küçülen, âdeta bir köy haline gelen dünyada, sadece biz değil hiç kimse, hiçbir şeye karşı ilgisiz kalamaz. Pireneler’in tepesindeki inzivaya çekilmiş papaz misali yalnız minik Andora bile…

Coğrafya gibi tarih de bizi büyük oynamaya mecbur ediyor…

Şartlar bizi büyük oynamaya mecbur ediyor…

Olaylar ve zaman mecbur ediyor…

Her şey büyük olmayı mecburî kılıyor.

Ve millet bunu istiyor! Ya büyük olup yaşamak, ya içine kapanarak yaşayacağını zannedip yok olmak!.. Millet; “Ya hep, ya hiç”in farkında... Bunun için her fedakârlığa hazır. Tanzimat’tan beri ihtilâlcilerin, toplum mühendislerinin, şok haberlerle, olaylarla, tertiplerle milleti yanıltmaya çalışan dış güçlerin ve yandaşlarının, yalanların ve talanların oyunlarını her seçimde bozdu. Bütün menfi propagandalara, telkinlere, yanıltmalara, şaşırtmalara rağmen millet, sevilmesi istenenlerden nefret etti, sevilmemesi istenenleri sevdi. Millet balık hafızalıdır diyenler yanıldıklarını bir kere daha, mahallî seçim şartlarına rağmen görecekler… Abdulhamit, Menderes, Özal tecrübeleri ve büyük olmak mecburiyeti milleti bir koalisyona itme gayretlerini boşa çıkaracak… Ve Türkiye’yi “küresel güç” olmaktan mahrum etmek isteyenlerin oyunlarını bozacak inşallah…