Tercih
Gülşen Ayhan

  Sayı: 104 -

Tweetle

Buralara yine yağmur yağıyor, fakat bu sefer fırlatamıyorum kendimi yağmur altına; bilirsiniz, bu zamanda evler, akşam ezanından sonra dışarı çıkamamanın da çatısıdır. Zaten geçtir vakit, bu saatte bazılarının yeri evinin içinden başka bir yer değildir. Bazıları için evler çok istediği halde dışarıda olamamanın, orada olanların arasına karışamamanın da adıdır. Çünkü orada olmak, oraya karışmak, dışarda olmak bir tercihtir esasında ve her tercih, bir şeylerden vaz geçmeyi gerektirir.

Sabahları doyasıya uyumak varken işe gitmek için kalkmak bir tercihtir meselâ, iş için uykundan vazgeçersin, yani diyorum ki aslında: tercihlerin vazgeçtiğin şey için, içinde 'keşke'ler çoğaltıyorsa, (veya tam tersi) pişmanlık duymana neden oluyorsa, insanı daima ileriye atan, yürümesini kolaylaştıran, atağa kalkmasına yardımcı olan her şey bir süre sonra alır insanı ve oraya kilitler, yani ev içlerine yani orada olmayanların dâhil olduğu yere yani karışamayanların bulunduğu yere, “eve!”; evler, oldukça korunaklıdır çünkü…

“İnsan kalbini”, (ev) gibi düşünenler geldi aklıma; sanırım (ev)lerin en korunaklısı da burası… Çok karmaşık bir sistem şu kalp diye bildiğimiz şey; sarsıntıyı, acıyı, sevinci, insan olmayı ve öyle kalmayı, inancı vs... burada konumlandırırız; sonra ruhumuzu besleyen malzemeleri buradan pompalarız, beni şaşırtan ise şu: Bu kadar iç içe girmiş, birbirinin devamı olan ve bir o kadar da kopuk gözüken insanî duygular neden en temel duyguda (sevgi), hem kendini sınırsız açar, hem de sınırsız kapar; sanırım temel problemlerden biri şu, boşluklar genişledikçe ve derinleştikçe, orayı doldurmak için kullandığımız şeyler bir süreliğine bizi idare eder, aslını bulana kadar.

Örneğin yaşadıklarımız canımızı çok yakmıştır, başımızı asfalta gömerek dolaşmaya başlamışızdır, yüz görmeye tahammülümüz yoktur, vs… Ve farkında olarak veya olmayarak oluşan boşluğu doldurmaya çalışırız, çiçek yetiştiririz meselâ, çocuk büyütürüz, yazı yazarız, kitap okuruz, zamanı dinleriz, vs... Ama bir şey var ki onun oluşturduğu sarsıntı nedeniyle yıkılıp giden şeylerden dolayı oluşan boşluğu hiç bir şey dolduramaz, GÜVEN!.. İnsanın güveni yıkıldığında o boşluk hiç bir malzemeyle dolmuyor işte, sen doluyor sanıyorsun ama dolmuyor; çünkü her şey bir süreliğine idare edebilir; seni, öyle veya böyle bir şekilde adapte olmaya çalışırsan farklı şeyler denersin, ama güven yıkıldığında onu tanımlayabileceğin tek şey koskoca bir dağdır ve dağ, taşlarını üzerine yıkarak yürümüştür.

Tercihler diyordum, biraz da bunun yokluğundan dolayıdır aslında. Kendi evinden dışarıya adım attığında duyduğun şey dağdan kopan taşların seslerini andırır ve koşarak geri dönersin, bu da bir tercihtir ve gene aynı yaraya temas eder. O kadar korkutucu bir şeydir ki bu, günün birinde artık tercih yapamayacak hale gelirsin, tamamen sindirilmişsindir, içine göçersin toprak kayması gibi, güven denilen şey bize hayatta annemizden babamızdan başka kimseye güvenmememiz gerektiğini öğütler, tercihleri “boş ver” der. “Ama ben güvenmek istiyorum.” İstemekle olsaydı keşke, istemek; taş sesleri kaya sesleri yıkılış anındaki gümbürtüsünü hiç düşürmüyor ki...

Nereden çıktı şimdi bunlar diye düşünüyor olabilirsiniz… HİÇ. Allah lütfetti, bildik bir güne daha kavuşuyoruz, ama benim içimde devrilip giden bir şeyin sesini duyuyorum gene, hani şey gibi, ölüm yıl dönümleri olur insanların, o tarih geldiğinde bir şey yapmak gerekir illaki, yapılmazsa zannedilir ki sanki ölen unutulacak. Bende biraz daha farklı, böyle değil tam… Geçip giden günler uzun zamandır bende hep bir boşluğa işaret eder; mesele yukarıda anlatılanlarla biraz bağlantılı, biraz değil; ben yine de anlatırsam, belki daha iyi anlarım diye yazıyorum, yoklama yaptım… Birçok ayrıntıdaki şeyin yeri değişmiş sadece, ama gerçekte her şey aynı; ne kayalar taş olup nehre karışmış, ne de oluşan boşluk başka şeylerle dolmuş... Yani her şey güven denilen şeyin altında kalmış; bu yüzdendir mıhlanıp kalmışlığımız; sonra yürüyüp koşar adımlarla geri dönüşümüz bu yüzdendir vesselam...