Ya?mur Ol Ba?yma Damla
İbrahim Türkhan

  Sayı: 61 - Ekim / Aralık 2009

Tweetle

Solgun yüzünde güz bezginliği,

Gözlerinde baharın nemi...

Nefesin samyeli gibi yakarken

Hislerinin zemherisi

 âdeta teslim alır beni...

Söyle bir tanem, nedir bu sessizliğin!

Yoksa beni koruna mı atmak istersin, sensizliğin?

Âlem pür-neşe, her yan rengârenk;

Reva mı karşımda duran sararmış rengin

ve gönlümü meçhullere iten kederin?...

Yoksa bana mı dargınlık, bana mı nazın?

Yoksa ben miyim, gönlündeki ince sızın!

Yanaklarında oluşan gamzeler,

 hayat iksiri olsa da içimdeki yazın;

İrkilirim görsem o halini ansızın...

Ağlama nolur zümrüt gözlüm, silemem.

Görünce gözyaşını şaşırır; ne yapacağımı bilemem.

Güvercinler gibi kanat çırparken göğe;

Kırarsan ümidimi darılır ardından gelemem,

Dondurup zamanı, gitme dur, diyemem...

Hayalinle konuşur oldum ıssız odamda,

Umutlarımı ıslatan sesler var damda.

Sakın daha uzaklara kaybolma sakın,

Gülümsemeye başlayacakken tam da!

Yağmur ol başıma usulca sen damla...