Dedeme
Levent Alkan

  Sayı: 80 - Nisan / Haziran 2014

Tweetle

Sen de mi andın yarınının düşmanını

Aradım biçimsiz ellerin içindeki şefkati

Tarihmiş gibi topraktan çıkmış,

Hiçbir icada dokunmamış elleri

Biçimsiz saban saplarında nasırlaşmış elleri

Yoğurmuş tırnaklar arasında kirli gözüken toprağı

Fakat kirletmemiş doğayı

Aldanma pamuk gibi ellerin bakımına

Tokadında bile hile yok aslında doğa gibi öfkesi

Tüketmez aslında bizim gibi her şeyi

Birkaç parça elbise ile yaşar dünyayı

Yağlı yavan yemeğe alışmış midesi

Doğa gibi, tan vakti sert soğuk su ile uyanır teni

Aynı, kışları çiçekte oluşan kırağı gibi

Ölüm bile ona gelirken ciddi

Toprak çizgi çizgi açmış ellerini

Yaraları bile irinsiz kabuk bağlar ağaç sanki

O kadar alçakgönüllü,

Veysel’in sadeliği gibi görüntüsü, onun kadar sözleri

Görmemiş dedem hiç babasını

Daha anne karnındayken ölmüş babası

Ayak tırnaklarını küçükken taşlara vura vura adımlamış yolları

Annesi ekmek ocağından geçen ateşte ısıtmış ayaklarını

Çilesi büyük de susar söylemez

Otururken uyuklamaları, rüya görür üste başta olmayan çocukluğunun

Geçmişin izinden gelen hırıltılı sesiyle bir bardak su ister

Canına istemez, toprak için ister suyu sanki

Rüzgârın ekinleri titrettiği gibi elleri ve sarı

Çilesini doldurmuş dedem.