Yunus'a tahmisler (8)
Hünkar Dağlı

  Sayı: 71 - Ocak / Mart 2012

Tweetle

Zamane insanları başı bildik salmıştır

Her ne geçmiş eline; cümlesini çalmıştır

Haram yer, fayda etmez; beti-benzi solmuştur

“Miskin âdem oğlanı nefse zebun olmuştur

Hayvan, canavar gibi otlamağa kalmıştur”

Bir renk ile boyanmaz, ruhu boştur; inanmaz!

Mide telâşındadır; ne bulsa yutar, kanmaz

Ateşe düşer yanmaz, suya düşer ıslanmaz (!)

“Hergiz ölümün sanmaz, ölesi günü anmaz

Bu dünyadan usanmaz; gaflet önün almıştur”

Bebeler meme emmez, çocuklar ata bilmez

Avratlar dik kafalı; er önüne eğilmez

Emirler zulm içinde, âlim ilme sarılmaz

“Oğlanlar öğüt almaz, yiğitler tevbe kılmaz

Kocalar taat kılmaz.. Sarp rüzigâar olmuştur”

Atlas giyen şüphede yoksulların çulundan

Ahfad ayrı dil çalar; ebeveynin dilinden

Dört el sarılır, geçmez dünya kıyl ü kalinden

“Beyler azdı yolundan, bilmez yoksul halinden

Çıktı rahmet gölünden; nefs gölüne dalmıştur”

Gün görmedik şıvgındım, koparıldım dalımdan

Ne ünden fayda gördüm, ne bir yardım malımdan

Dört fakir omuzlayıp, götürdüler salımdan

“Yunus sözü âlimden, zinhar olma zalimden

Korkadurun ölümden; cümle doğan ölmüştür”

Bet:           Beniz, çehre, yüz. Bolluk, bereket

Zebun:       Zayıf, güçsüz, zavallı, üzgün

Hergiz:      Asla, katiyen, kesinlikle

Ahfad :      Torunlar, çocukların çocukları. Gelecek nesil, soy

Kıyl u kaal: Dedikodu

Zinhar:      Sakın ha, asla